Ik sta gekend om zulke maneuvers.
Ja kijk. Het linkerrijvak is niet uitgevonden voor de slakken onder ons. Integendeel.
Trouwens, wat is het nut van zo'n reuzegrote auto, als je niet weet dat er 6 versnellingen inzitten.
Al vloekend en met priemende ogen moet de bestuurdster mij hebben zien passeren.
Want, de meest voorkomende combinatie met 'slakgedrag' is nog steeds 'vrouw'.
Ja, sorry.
Ge moet een kat, een kat noemen.
Dit exemplaar was zich echter niet van mij bewust.
Laat staan van mijn vuurspuwende ogen.
Deze dame zat namelijk hartverscheurend te huilen achter haar stuur.
Het woord 'tranendal' was hier zeer zeker aan de orde.
En ik bekeek haar door mijn achteruitkijkspiegel.
Een schender van haar privacy, zo voelde ik mij.
Op slag was mijn 'dood aan alle trage trutten' slogan vergeten.
Bijna was ik aan het rode licht uitgestapt, om haar hand even vast te pakken.
Om te zeggen dat het wel goed zou komen.
Om wat troost te bieden.
Maar ja, dan verkleurt het verkeerslicht weer, en is het ratrace as usual.
Een paar dagen later zat ik alweer voor dag en dauw in mijn flitsende bolide.
Helemaal gewassen en gestreken, gemaquilleerd en gecoiffeerd, gezwind en gelukkig.
Mijn mooiste jas aan.
Op weg naar een afspraak.
Een 'meeting' noemen de hipsters dat.
Kwestie van altijd heel belangrijk te zijn met vergaderingen, en lunchafpsraken, en Blackberries, en netwerken, en strategieën, en USP's en andere kul.
Afspraak dus.
Veel te vroeg bereikte ik mijn reisdoel.
Te laat komen staat nu éénmaal niet in mijn woordenboek.
Ook totaal tegen de VIP-regel in.
De gemeente waar ik mij bevond, durft men wel eens 'een bosrijke omgeving' noemen.
Woonplaats van fauna & flora, beveiligde villa's en 4 x 4's.
Habitat ook van de kleine eekhoorn, die ik een paar meter voor mij in het gras zag dollen.
Blij dat hij mocht buiten spelen van zijn mama.
Zulke taferelen maken mijn dag goed, moet u weten.
Stilletjes vertraagde ik mijn gereden pas. Je weet maar nooit wat hij van plan was.
*
Ja, ik ben zo'n mens dat met een sticker 'ik rem voor dieren' zou moeten rondrijden.
Moest iemand mij kunnen zeggen waar ik dat tegenwoordig kan vinden: bring it on.
Trouwens, in zulke woonwijken staan er om de 2 centimeter plakkaten met:
'Opgepast, spelende kinderen. 30 zone'.
Ik rij misschien als Knight Rider, maar zulke dingen heb ik in het snuitje hoor.
*
Wat had de kleine eekhoorn plezier.
Olalalala.
En in al zijn enthousiasme spurtte hij de weg op.
Ik dacht nog: 'never trust a little chipmunk'
De weg, gelegen in een rustige villawijk.
Hartje gezinsgeluk.
Nogal chance dat ik mijn rijstijl had aangepast, hé lieve mensen.
Ook al heb ik geen kinderen.
Ook al woon ik daar niet.
Ook al is het 'none of my fokking business'.
De dame met de Audi 4 x 4 die van de andere kant kwam, woont daar wel.
En aan de grootte van haar wagen te zien, heeft ze een dozijn kinderen.
Toch was het voor haar ook 'none of her fokking business'.
De kleine eekhoorn heeft het geweten.
Voor mijn ogen reed het mens, het beestje zonder enige scrupules aan.
Seconden later zat ik te huilen in mijn wagen.
Mijn hart gebroken.
De kleine eekhoorn in mijn handen.
De mooie jas beetje bij beetje nat van al dat gesnotter.
Hopend dat al die afleveringen Grey's Anatomy mij toch iets hadden bijgebracht.
Over reanimatie enzo.
Tevergeefs.
De kleine eekhoorn had zijn laatste speeluitje gehad.
Daar zat ik dan, te snikken als een klein kind.
Mijn volwassen geest kon hier niet tegenop.
Wel, misschien heeft iemand mij toen ook gezien.
En heel even gedacht uit te stappen, om mijn hand vast te houden.
Om te zeggen dat het wel goed zou komen.
Om wat troost te bieden.
En little chipmunk?
Die heb ik terug in zijn bosrijke omgeving gelegd.
Met allemaal blaadjes over hem.
En ik heb nog even bij hem gezeten.
Een dame, op haar hurken aan de kant.
Nog steeds gewassen en gestreken.
Met haar mooie jas aan.
Het gezicht zwart van de uitgelopen mascara. Waterproof my ass.
Hopend dat hij 'naar huis' was gegaan, zoals mijn vrienden het altijd zeggen.
In zijn vorige huisje, mist mama eekhoorn zeker en vast een stuk van haar gezin.
'Opgepast spelende kinderen' my ass.
En al wie mij nu een flauwe trut vindt, doet maar.
I couldn't care less.
Ik hoef mij niet anders voor te doen.
En als ik de ogen uit mijn kop wil wenen voor een kleine eekhoorn, doe ik dat.
Reiniging van de ziel, noem ik dat.
Gelukkig is daar mijn topvriendin, de Prinses.
Die mij kent als geen ander.
En weet hoe mijn hart werkt.
Zo aanwezig is ze in mijn leven.
Zo verbonden zijn we met elkaar in energie.
Zij heeft, vanop afstand, mijn hand vastgehouden.
Gezegd dat het wel goed zou komen.
En troost geboden.
Samen met heel veel liefde en sterrenstof.
Ik hoop dat de Volvo dame, ook zo'n vriendin heeft.
Cheers,
C
Geen opmerkingen:
Een reactie posten