'Stars' & stripes

Bij mijn geboorte is er een vergissing gebeurd.
Daar ben ik nu eens echt van overtuigd.
Niet in familiair opzicht, hoor. No panic.
Het erratum situeert zich op logistiek gebied.
Ja. Toch wel.
Waar er nu Hasselt staat, zou een totaal andere geboortestad moeten pronken.
Ten eerste: Hasselt?
Ik klap Antwaarps al had ik de dokken zelf uitgevonden.
Ten tweede: België?
Ik ben te veel olifant in de porseleinenkast.
Mensen met zoveel decibels als ik, worden hier niet geapprecieerd.
Wel in Los Angeles bijvoorbeeld.
Of, in San Fransisco.
Of, in Boston.
Of, in Washington DC.
Alé, pick your choice, zou ik zo zeggen.
Wat ik hier in België kom doen, is mij al jaren een raadsel.

In mijn DNA kan je namelijk niet naast 'United States of America' kijken.
En, het allergrofste van heel de zaak is, dat het dus maar een nano-haar heeft gescheeld.
'The land of the free' was bijna mijn bakermat geweest.
DC heeft namelijk gestudeerd in Washington.
*Dat is dus nen hele slimme mens. Dàt DNA heb ik ergens gerateerd, blijkbaar*
Meer zelfs: hij en de mamaatje hebben daar KEIlang  gewoond.
*Ik val in herhaling, maar toch: Martha Steward wie?*
Met als toppunt: den debiel heeft daar ook gewoond, jaren aan een stuk.
*Nog zonder mij dus, dat was zijn meest ongelukkige periode, zemozekerst.*
Maar toen ik mij aankondigde, verkaste heel het gezin Rome vlotjes terug naar dit apenland.
For crying out loud!

Ter compensatie van dit 'accident de parcours', heb ik mij als baby behoorlijk aangesteld.
En als kind ook.
En als puber nog meer.
De grijze haren van DC zijn volledig, maar dan ook vol-le-dig mijn verdienste.

Anyway.
Alle vooroordelen over dit continent, komen, zoals meestal, van mensen die er nog 'nooit-van-z'n-leven-niet', zijn geweest en hebben geen recht van spreken.
Ik mag dat wel, want ik ben er meerdere keren geweest.
Omdat het USA-gen, door alle aderen van het huishouden stroomt.
Wij kwamen altijd een beetje thuis, daar.

Naar mijn bescheiden mening, heeft Amerika veel troeven.
Met als groot pluspunt, voor iemand die zo starstruck als de pest is, comme moi:
De Celebrities.
Rode lopers, papparazi, glamour, glitter, diva's, flitsen, aaaaaah.
Ja, ik beken. Ik ben een echte sucker voor de 'rich & famous'.
De afgelopen maanden, bevond ik mij dan ook in mijn eigen Plopsaland, met het 'Award Season' in volle gang.
Sinds oktober heb ik elke jurk, elke diamant, elke Louboutin, elk haarschuivertje, elke oogschaduw, elk kapsel aan, in en rond elke Star bestudeerd en al dan niet goedgekeurd.
Oscar De La Rente, Valentino, Ellie Saab, Prada, Dior Couture, Vera Wang, ik ken ze, als woonden ze samen met mij.
I wish.
Stilletjesaan moet ik afscheid beginnen nemen, want met de Oscars, afgelopen zondag, loopt mijn seizoen ten einde.
Dan moet ik mij terug gaan bezig houden met mijn eigen leven.
Doeme.

En ja, natuurlijk is het allemaal heel afgelikt. Heel artificieel. Heel onwerkelijk.
Maar toch, graag zou ik zo eens 1 dag willen meemaken.
Helemaal 'opgetalloord'.
Handjes in mijn zij.
Hoofd een beetje omhoog.
Zuinige glimlach.
Beentje vooruit.
En lachen naar de camera's.
Men mist daar over de plas, een zeer grote diva.
Damn you parents!

Ik geef jullie mijn hoogtepunt qua styling nog even mee.
De adembenemend mooie Charlize Theron, zelfs met het korte kapsel.
Lef in Dior.

Qua hotshots, had ik ook niet te klagen.
Maar, de vraag van 1 miljoen is:
Waar was hij?

Ik verlaat jullie met een andere olifant in de porseleinenkast.
En dat bedoel ik zo figuurlijk als maar zijn kan.
Een verfrissing tussen al het gekunstelde en theatrale.
De heerlijke Adele.
Wat een stem.
Quelle grandeur.

 

 

 

 

Cheers,
C.

Grumpy

Zij die vandaag met een vrolijke muts zijn opgestaan, geef ik een goede raad:
laat dit stukje maar gewoon aan u voorbij gaan.

Vandaag is het namelijk 'the return of La Carolina Chagrina'.
En zij die mij goed kennen, weten dat je die beter niet tegenkomt.
Vroeger, toen de beesten nog spraken, had ik meer van die buien.
Sommigen beweerden zelfs meer 'Bi-a-tch' dan 'Hu-man'.
Tot ik mij 5 jaar geleden, in een diep, donker dal (alliteratie numero uno) bevond.
Flat on my face.
Figuurlijk.
Sindsdien heb ik KEIhard aan mijn innerlijke mens gewerkt.
Met als catharsis mijn verblijf in Bali, bij een topwijf.
*
Zij en ik dat is 'a match made in heaven'.
Nog steeds draag ik 2 kleine armbandjes rond mijn rechterpols.
Totaal niet Vogue-waardig,
totaal vloekende met elke outfit,
totaal 'run, Forest, run, for the fashionpolice'.
Toch, zolang ze er niet afvallen, blijven ze mooi zitten.
Nooit vergetend, wat 'ne schone cadeau' ik daar heb gekregen.
*
Wat, waaraan en waaraf hoef ik niet aan uw neus te hangen.
Laten we het hierop houden: ik ben een pak 'bitsig-lichter' naar huis weergekeerd.

En sindsdien huppel ik redelijk opgewekt door het leven.
Monter en licht, is mijn nieuwe 'core', weinig kan mij nog ambetant maken.
Niet dat ik plotsklaps, de vrouwelijke Dalai Lama ben geworden, hé.
Oh no. Niet overdrijven, lieve mensen.
'Iet moetet hemme' zeggen ze in de Kempen.
Trouwens, voor je het weet, komt er een dag als gisteren, en dan besef je:
oude liefde roest niet.
Van bij het opstaan, wist ik het: The Evil Is Back.
Zonder enige verwittiging.

En om mij eens goed af te reageren, krijgen jullie het lijstje

'Things I love to hate'

oftewel,
'daar word ik nu eens strontchagrijnig van'

Lange gekleurde nagels, in een punt geveild - stijlloos, lozer, loostst.

Kangoo's, Berlingo's, en andere gezinswagens.

Namaak merkhandtassen.

Mijn onderburen met hun schlagers om 22u op geluidsnorm 'er vlotjes over'.

Linkerrijvakbezethouders.

Bad footwear.

Namaak merkkledij.

Bangmakerij in de media.

Fake Facts Festival on Facebook (alliteratie numero dos).

Ouders die hun kinderen afsnauwen, in het openbaar - wat gebeurt er dan achter gesloten deuren, denk ik dan. 

Namaak alles. If you can't afford it, stay away from it.

Mensen die niet kunnen luisteren.

Grijze muizen. Figuurlijk weeral.

Les Bourgeois - de wereld eindigt niet bij uw nieuwe Mercedes. Echt. Wel. Niet.

Afgeknauwde nagels.

Velcrosandalen.

Vuile tanden.

Met heel het gezin naar de Delhaize op zaterdagvoormiddag. En liefst, iedereen met een aparte kar.

Machtsmisbruik tegenover alles wat weerloos is. You. Make. Me. Sick.

Betweters. Horror.

'Het is niet omdat uw schoenmaker uw zolen heeft rood geverfd, dat het ineens Louboutins zijn.'

De Calimero's op deze wereld. Ogotogeerogarme.

Covers. Ja, ook die van Triggerfinger. Not cool.

Een zak chips opendoen, en zien dat de helft lucht is.

Zwerfvuil.

Overbodig printen.

het Vaticaan.

Traag internet.

Ons Belgisch koningshuis.

Overload aan reclame op radio en tv.

Zij die enkel 'ik' kennen.

Pastelkleuren.

Korte rok + decolleté + BMI >26.

Willen, maar niet kunnen. Altijd. Overal.

Alles waar 'pedo' in komt.

Birckenstocks voor mannen.

Hypes in boeken. Van Vampieren tot SOS Piet tot 50 'porno' tinten grijs.

Dubbel parkeren.

'Wij' zijn zwanger. Gruwelijke uitspraak. Kan trouwens biologisch gezien ook niet.

Huidskleurige panty's.

Witte 'melkfles' benen.

Electronica die niet werkt.

Autobestuurders die hun voorrang van rechts niet pakken.

Flair-vrouwen. Kwek, kwek, kwek.

 

 

Ja, ik had gezegd dat het geen schoon zicht zou zijn...

De pap in de mond voor mijn 'haters'.

Natuurlijk zie je op zo'n dagen, ook nog eens zulke dingen.

Wat het chagrijn naar een hoger niveau tilt, en laat transformeren in iets ziedends.
Laat ik duidelijk zijn:

strontchagrijnig doesn't even begin to cover it.

Laag, laf en lelijk (alliteratie numero tres).

Uit opportunisme, machtsgeilheid, arrogantie, hebzucht, en geld.
Anno 2013, is dit de norm.
Kom mij niet vertellen, dat onze beschaving erop vooruit gaat.

Wake up, P-e-lease!

Dat zijn de momenten dat ik een 'je m'en foutist' word.
Dat ik ons een Armageddon van jewelste toewens.
Donder, bliksem, Apocalyps, wind, tornado, heel de santeboetiek.
Laat maar komen, God de Vader.

Jammer genoeg, geloof ik niet in een Opperwezen.
En zit er niets anders op, dan op z'n Gandhi's zoveel mogelijk
'be the change you want to see' te zijn.
Alleen zal het niet voor vandaag zijn.
Sorry guys.
Heute, zal er nog veel gevloekt worden.
Heute, claxoneer ik nog de pannen van het dak.
Heute, laat u mij beter met rust.

Maar Bi-a-tch heeft niet meer zo'n geweldige invloed op mij.
Dus morgen zal het weer een ietsiepietsie beter gaan.
En de dag daarna ook.
Zodat ik tegen volgende week weer terug mezelf ben.
Met goede en slechte kanten.
Heilig ben ik namelijk allesbehalve.
Mij ga je nooit horen verkondigen hoe perfect ik wel niet ben.
Ook deze Grumpy hoort erbij, te nemen of te laten.
Fake en ik, dat gaat niet samen.
Maar dat had u al wel begrepen.

Ik hou niet van het 'alle dagen schijnt de zon' sfeertje.
Soms is het k*t en k*k.
En ook dat moet gezegd kunnen worden.

Cheers,
C.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Hier ben ik weer, you spoiled little brats!
Maar deze dag kan ik on-mo-ge-lijk laten passeren.

Cupido's met pijl en boog.
Gedichten vol krullen.
Rozenblaadjes.
Bubbels naast en in het bad.
Hangertjes met halve hartjes.
Bedwelmende parfums.
Kaarsen.
Knuffelrock-Cd's.
Saint-Amour.
Valentijn.

Hoogdag voor zij de verliefd zijn.
Inferno voor de singles.

Niet dat iemand aan deze 'commercie' meedoet, hoor.
Niejeniejenieje.
Geen enkel mij bekend mens doet aan Valentijn, zogezegd.
'Bij ons is het altijd 14 februari.'
'Liefde is een werkwoord, elke dag, hier'
'Wij hebben dat niet nodig, hoor.'
U kent de cliché-uitspraken wel, zeker.
Op zulke momenten krijgen mijn ogen hele rare ticks.
Geen controle meer over.
Draaien dat die doen.
En ook mijn geeuwreflex geraakt overspannen.
Zeer eigenaardig fenomeen.

Toch zit elke eetgelegenheid die dag vol.
Van brasserie tot restaurant tot snackbar tot loungecafé tot chinees 'De Lange Muur'.
Full House.
En ik kan het weten, want ik heb zelf 10 jaar in 'den horeca' gewerkt.
*
Waarschijnlijk is dit de eerste keer dat ik publiekelijk uitkom voor mijn 'garçon-verleden'.
In die tijd zou ik dat nooit, van ze lang-zal-ze-leven-niet, hebben toegegeven.
Als iemand mij toen vroeg: 'Seg, en watoedegij van job?'
Staarde ik met een wazige blik de andere kant op.
Waardoor ik al snel van afwijkend gedrag werd beschuldigd.
Of ik zei: 'Ik zit in de sex-industrie'.
Beste antwoord om een gesprek straaljagersnel te termineren.
*
Anyway, jarenlang bestond vandaag voor mij dus uit:
Rozen uitdelen.
Menu's opdienen, met duo's van zalm, op een bedje van liefde, met pommes d'amours en innige duetten van chocolade. Uiteraard.
Coupekes uitschenken.
Slaapwandelen bij het horen van de zoveelste Whitney of Mariah.
Aanschouwen van conversatieloze stelletjes.
Struikelen over mijn eigen voeten, door het gedimde licht. Zodat de lovebirds niet zouden zien, dat de duo-tafeltjes wel héél dicht op mekaar staan.
Oeps, nu trap ik waarschijnlijk op een paar verliefde tenen.

Maar, laat mijn cynisme niet aan jullie grote, rode harten komen.
Dit jaar worden de liefdesverkopers verwend, met een D.O.N.D.E.R.D.A.G.
Dat wil dus zeggen, dat jullie EN donderdag, EN vrijdag, EN zaterdag EN zondag smachtende blikken naar elkaar kunnen werpen. De handen verstrengeld
als waren ze één.
Kortom, Tommorowland voor de romantische zielen.

Ik ben weliswaar dik gesjareld.
Ook al heb ik mijn horecaschort al even aan de haak gehangen.
Morgen, vrijdag, ga ik namelijk iets eten met één van mijn GF's (Girlfriends).
Waardoor wij ofwel gedoemd zijn om naar het frituur te gaan om nog ergens een ordinaire kaaskroket te vinden.
Ofwel in elk ander etablissement als lesbisch of hopeloos zullen aanzien worden.
Want ja, het zijn niet de dagen om als alleenstaande buiten te komen.
De meelijwekkende blikken liegen er niet om.

Ik vind het allemaal nog wel vermakelijk.
Tegenwoordig verkeer ik nogal in jolige sferen.
'Profiteertervan', zou ik zo zeggen.
Ik ken er, die hier namelijk minder om kunnen lachen.
Soit.
Vermits velen denken dat ik vandaag de zelfmoord nabij ben, ga ik mijn uiterste best doen om te beantwoorden aan deze platitude.

Vanavond zal ik moederziel alleen voor mijn tv zitten.
Met Nothing Hill voor de 36ste keer op het scherm.
Doos kleenex in de ene hand
Fles cava, pizza en zak chips in de andere.
Wat op zich al geen evidente handeling is.
Toch, ik zal niet teleurstellen.

Want hoe vaak ik ook zeg, dat mijn leven echt wel ok is en mijn bestaan gelukkig.
Dat een man voor mij 'very nice to have' is, maar geen 'I will die in misery, without'.
Afwijkend gedrag, wordt mij wederom toebedeeld.
Men kijkt mij aan, zoals Lily naar een koe kijkt.
Vol ongeloof.

Ach, volgend jaar, zit ik gewoon in Londen.
Nu gij.
Ik val namelijk in de categorie: 'save the best for last'.
Nà.
Geniet van van julie sprookjesdag, want after all, tomorrow is another day.

Cheers,
C.

DZV

Oftewel: Dagen Zonder Vlees (en Vis).
40 dagen, jawel, en ze beginnen op 13 februari.
Joepiedepoepie!
Topinitiatief van een topgriet, nu het 3e jaar op rij.
En waar ik vorig jaar nog niet zo'n fanatiek vegi-wijf was, ben ik dat ondertussen wel.

Ik ga er niet voor op de barricaden staan met mijn bh brandend in de hand.
'Dol' ben ik dan wel, maar een 'Mina' niet echt.
Maar zij die mijn opinie willen, krijgen die met veel plezier.
Want, lieve mensen, er zijn weinig zaken waar ik zo van overtuigd ben.
Meestal ben ik nogal een hoer als het op meningen aankomt.
Geef mij een goed argument, en mijn standpunt draait met de wind.
Wel, hier zal het u niet lukken.
Al hebt u veel titels in uw beroep staan.
Al hebt u al de jaren, dat ik op de levensschool zat, flink gestudeerd.
Al bent u eeuwen ouder dan mezelf.
Al eet u elke dag een halve koe, en bent u volgens uw dokter stikgezond.
I will not be impressed. At all.

Ik weet namelijk beter.
And don't let the haircolour fool you: mijn hersenen weten nog beter.
Men weze dus gewaarschuwd.
Want ik zal uw argumenten met mijn alom gekende Terminator-blik bekijken.
En verpulveren.
Ik zal u een geweten schoppen.
Vertellen hoe het er in slachthuizen aan toe gaat.
Tonen hoeveel hormonen u gratis en voor niks slikt.
Bovendien, zal ik u om de oren slaan met cijfers, nummerkes, feiten, wetenschappelijke onderzoeken, boeken, statistieken en nog meer van dat lekkers.
'Oekomta, Caroline?'
'Da komt omdakik daar iel veul heb over gelezen.'
Tja, mijn muur hangt niet vol diploma's, maar hier mogen ze er mij gerust 1 over geven.
Op z'n 'Ter Zake's' zal ik mij in de discussie gooien.
En u niet teleurstellen.

Maar ik ben niet alleen hoor.
Belangeni! Er is hoop.
Tegenwoordig is het niet raar meer om vegi, vegan of flexi te zijn.
Daar wordt al lang niet meer van opgekeken.
Weliswaar vergeet mijn omgeving weleens, dat het 'voor echt' is.
Met de volgende vraag als gevolg:
'Geen vlees of vis, dus, mmmm, ja, maar toch nog wel kip, zeker?
Mijn omringers hebben andere lessen biologie gekregen.
U mag hier gerust uw gezicht bij fronsen.

Bovendien, in mijn 'team', Voice-gewijs dan, zitten een paar iel schoon exemplaren.
Want dat u door mij niet overtuigd bent, kan ik misschien nog begrijpen.
Maar naast deze kanjers kan je niet heen kijken.

Vegetarisch leven is gewoon vele beter voor u, Moeder Aarde, en de beestjes.
Wat houdt u nog tegen om niet mee te doen aan deze actie?
En dat ineens ook te blijven doen voor de rest van uw leven?
Niets toch.
Ik dacht het wel.
Kunnen we de actie ineens vervangen door LZV.
Levenslang Zonder Vlees.

Nu jullie allemaal zo enthousiast als iets zijn: inschrijven!
En om jullie nog een extra duwtje te geven, de hotshots van Vlaanderen, themselves.

Cheers,
C.

'Krank'zinnig

En toen werd ineens de stekker eruit getrokken.
Ik had een minuut daarvoor nog liggen roepen: 'Ik, hé, ik word nooit ziek. Nooit.'
Daarbij nog net niet aan het rollen met mijn bicepsen, als deed ik mee in een foute bodybuilding wedstrijd.
Ja, hoogmoed komt voor de val.
Al is dat hier misschien wat misplaatst.
Toch, gevallen ben ik. Figuurlijk.
In mijn bed, verscholen in mijn donkere slaapkamer, alle rolluiken naar beneden.
4 dagen lang.
Moest ik buren hebben, die er een traan om zouden laten: child focus was verwittigd geweest.
Die dan niet waren gekomen, omdat ik geen kind meer ben. Naar het schijnt, hé.
No can do.

Et voila: griep, zoals ze zeggen.
Pijn.
Nog een geluk dat slapen één van mijn favo bezigheden is of ik had nog harder afgezien.
Efkes zot gedaan, bibi hier.

En ziek voor mij, is ook ellendig en beroerd over heel de lijn.
Niet: 'kuch, kuch, ooooh, ik ben precies wat verkouden'.
Niet: 'ik heb een koppijntje'
Niet: 'oh, is dat nu buikpijn of heb ik gewoon te veel gegeten?'
Niet: 'amai, ik heb mijne pink gestoten'.
Niet: 'ziek dat ik ben, echt. Maar natuurlijk ga ik mee naar de Shopping, kei tof.'
Niet: 'ik ben wa mottig, ja, echt niet goed. Straks apéroke?'

Voor mij geen telefoons, tv, eten, boeken, Facebook, Twitter, whatever.
Geen gekerm en geklaag bij vrienden.
Ik verdwijn, zoals in 'Without a trace'.

Dat zijn dus de dagen, dat ik God de Vader dank voor de afwezigheid van een man in mijn woonst.
Ik BEN niet alleen krank, ik ZIE er ook krank uit.
Aan half werk doe ik namelijk niet mee.
Not my most pretty side, neemt u dat gewoon maar van mij aan.
Er is een reden waarom ik mij dan verschuil.
Hierdoor heb ik een afspraak bij de kapper moeten annuleren.
Wat te belachelijk voor woorden is.
Eigenlijk, feitenlijk, zou ik gewoon een inwonende kapper moeten hebben.
Zoals in 'elke dag'.
A bad hairday is voor mij namelijk een wederkerend event.
Tijdens mijn griepsprookje werd dit een 'run, Forest, run' hairday.
Ne mens leert daar mee leven hoor.
Ge moet daar dus niet te hard mee inzitten.

Soit, ik heb het proces ondergaan.
En op dag 4 ongegeneerd heel het eerste seizoen van Modern Family bekeken.
Hilarisch.
Over de plas weten ze begot goed hoe ze mij aan het lachen kunnen krijgen.
Maar daar entertain ik u een andere keer wel mee.

Ondertussen zijn we weer ready to rrrrrrumble.
En voel ik mij als Queen Bey tijdens de Super Bowl.
In mijn fantasie, althans, knipoog.

Trouwens, nog een voordeel: minus fünf kilos.
Detox + griep: best combi ever.
Hoe 'krank'zinnig is dat wel ni?

Cheers,
C.