connecting dots

Het wordt tijd dat ik hier nog eens wat punten zet.
Op i's en achter zinnen.
En ook op het einde van het boek 2015.
Met een groot dankwoord achterin, voor iedereen die heeft bijgedragen aan de pret.
Want het is fijn geweest, heel fijn.
Geef ik anders een overzichtje? Ewel, ik zal nog eens mijn best doen, het is nog maar de 5e dag van het jaar, nog niet het moment om het uit te hangen, me dunkt.
Ergo een dubbel punt:

- naar goede gewoonte verdwenen er een paar mensen uit mijn leven. Sommigen heel bewust, enkele onbewust. Zoals steeds lig ik daar niet wakker van.
- meer plaats, zorgt voor nieuwe, in dit geval oudbekende, gezichten. Waar de liefde van toen, nog steeds even groot is, nu. Groter zelfs.
- ik deed aan goede voornemens, as usual (voorspelbaar als ik ben), en slaagde daar, as usal (egotripje) ook in. Exit lamzakkerij en suiker, intro run baby run en healthyshit man.
- mijn lichaam veranderde hierdoor, meevaller van jewelste, maar bovenal werd ik messcherp in mijn hoofd, naar analogie van mijn tong. Recht evenredigheid, ik word daar blij van.
- er waren topfeeestjes, over heel Vlaanderen verspreid, met fancy outfits, dancingshoes, en fab friends.
- er was TML, een aparte vermelding waardig, met dank aan de vrienden vanop de Parking, last minute. En met de toppers die mij daar vergezelden. Memorabel.
- er was het verrassingsfeest in Edegem voor 80jaar Debiel en mezelf. Nog steeds heb ik daar geen woorden voor. Daar gaat die scherpe tong. We doen er zeker nog 80 bij, hé broer, jij en ik, heel graag.
- naast uitstapjes in eigen land, was er Parijs. Mon Mari & Son Mari maken mijn leven een stuk mooier.
- Berlijn, De Prins en ik. Wat een fijne combinatie was dat.
- New York, of course. Never disappointing New York.
- Londen. Lovely London.
- Oostduinkerke bracht mij de zuurstof, die ik zo nodig heb en tijd met Lily, die ik zo kan missen.
- er waren oneindig veel dagen met werk, veel werk, waardoor ik dingen soms uit het oog verloor.
- er waren oneindig veel avonden met apérollen, eten, zon en lachbuien, waardoor ik energie kreeg.
- mijn dierenhard werd groter, als dat al kon, hierdoor werden met keuzes nog consequenter en zuiverder
- er waren tranen, maar dat is niet erg.
- de Goden bleven gezond en wel en constant. Het allerbelangrijkste van allemaal.
- er waren briljanten van mensen. Jullie weten heel goed wie jullie zijn.

Ik verwacht van 2016 hetzelfde. En neen, ik moet daar geen hout bij vasthouden, want geluk is heel maak- en kiesbaar. Het feit dat ik hier een positieve balans mag opmaken, is mijn eigen verantwoordelijkheid. In your face modderfokkeuuuurs.

Het logische gevolg van bovenstaande, zijn punten op de i. Als in het scherpstellen van mijn komende 365 dagen:

- meer ballen
- nog meer karakter en discipline
- minder mijn bek houden als het mij niet aanstaat. Goede vrede, go f*ck yourself.
- minder excuses
- minder apathische tv
- (nog) meer good karma
- meer boeken
- (nog) meer zingen
- (veel, veel) meer purpose
- meer (langere en stevigere) knuffels
- minder onder de kerktoren
- meer far, far away
- meer 'ik zie u graag'
- meer 'neen'. 'Neen, ik heb geen goesting om een hele avond naar uw gejank te luisteren'. Zoiets dus.
- (vele, vele, vele) langer nadenken of ik echt wel 'ja' wil zeggen
- (nog) minder geduld met gezeik
- (degoutant veel) meer uitspreken: 'Ik vind dat gij een pakse aan het zagen zijt.' Broodnodig, geef nu toe.
- (heeeeeeeeel veeeeeeel) minder Consult Caroline. Waarom komen jullie altijd naar mij, als ge toch altijd terug hetzelfde uitvreet? Stop waisting my time dus.
- (ook) minder Coach Caroline. If it doesn't run both ways: ciaokes
- minder energiezuigers. Opnieuw: ciaokes
- (nog kei veel) meer grapjes. Jawel, dat kan, watch me.
- minder roddelen
- meer bezig zijn met mijneigen
- (nog) meer momenten met die 'it does run both ways' liefdes
- minder verdoof-shopping
- minder klaarstaan voor de shit van een ander. Ik weet dat ge er nooit naar vraagt, wegens too self-concerned, maar ik heb dus echt wel my own shit.
- minder luisteren naar mensen wiens mening mij toch geen kut interesseert
- (nog veel) meer mijn weg, mijn visie
- meer geloof in wat ik denk
- minder oordelen. Da wordt ne moeilijke.
- meer 'moeilijk gaat ook'
- meer aanvaarden van wat is
- minder zagen
- (nog) meer Animal Liberation Front
- minder Kiss People's Ass
- minder denken: 'Ga anders op een cactus zitten, if you don't mind.' Gewoon zeggen.
- meer likeminded people
- minder vastgeroeste kwezels
- (nog) minder conform de norm
- meer op mijn mat
- meer in de bikram yoga
- meer vanuit mijn hart
- minder excuseren 'omdat ik nu echt wel naar huis ga, want ik wil niet dat Lily te lang alleen is'
- minder schuldig voelen 'want we hebben wel speciaal voor u gekookt hé, Caroline' (for f*ck's sake, wees blij dat ge dan eens gezond hebt gegeten)
- meer in het nu
- (zoveel) minder in het morgen
- minder alles altijd en overal organiseren en regelen. Met dank u's wordt er niet gegooid en op de feestjes achteraf wordt ge toch niet gevraagd.
- minder mij laten onderbreken, als ik dan al eens een verhaal doe, door diezelfde self-concerned wezens
- (een pak) minder beschikbaar zijn. 24/7 is so 2015
- (nog) meer pionier
- minder kleinburgerlijk
- meer duurzaamheid
- minder afval, letterlijk en figuurlijk
- minder ego
- meer in mijn kabouterkeuken
- (nog) meer mijn plaats opeisen
- (oneindig veel) meer buiten de lijntjes.
- (nog vele, vele, vele) meer fijne momenten
- (kei hard extra veel) meer pollekes kus voor de Ex, de zus van de Ex, de BFF+, de oude, nieuwe vriendinnen, de Pussy, de Prins, Mes Parisiens, DC, het Mamaatje, Den Debiel, de God, de Godin, Lilyvanilli, last but never least Bunnylove, en iedereeen, jawel iedereen die een glimlach op mijn gezicht kan toveren! Jullie maken de wereld een pak schoner.

Voila, tot zover de punten van vandaag.
En ik bereid jullie ineens voor op een laatste punt:
het afscheid van deze Wegen.
De tijd ontbreekt me, en de goesting nog meer.
Bovendien ben ik niet zo voor de lange relaties.
Tja.
Ik kom nog wel terug, zoals de Terminator het ook al zei.
Alleen niet meer in deze vorm.
Ik heb genoeg geroepen naar alles wat me irriteert en tegen steekt.
Ik hou er in mijn omgeving minder en minder van, daarom stop ik er zelf ook mee.
Ge kent het wel hé: Iets met 'be' en 'the change' en 'you want' en 'see'.
Focus op waar ik blij van word.
Er zijn nog een paar dingen die ik uit mijn systeem wil hebben, die schotel ik jullie nog voor.
En dan valt het doek over Rome, figuurlijk weliswaar.
Net zoals Cinderella na Compostela weer vertrok.
Ga ik mij dus stilletjesaan verwijderen van wat met ergert en geen flap bijbrengt.
Moest u hierdoor het komende jaar uit mijn leven verdwijnen, lig er dan niet wakker van.
Ik doe dat ook niet.

Hou u ondertussen in stilte bezig, zou ik zo zeggen..
En als u toch echt met uw Calimero-gemem wil langskomen, het laatste punt van de dag:

Point taken, I assume.

Cheers,
C.

REWIND-PAUSE-FFWD

REWIND

Ik wil zoveel vertellen!
(Da mag ook wel, me dunkt, na maanden van silent treatment)

Over de Spaanse les waar ik elke dinsdagavond naartoe ga:
La próxima vez escribo en Español. Ahora tu. (hahaha)
Over de SPAM-loser in Turkije, of Indonesië of Afghanistan of Bevergem, die mijn Telenet-account heeft gehackt:
ja, mensen, ik weet het, neen, ik kan daar niets aan doen, ja, ik heb ondertussen IT en Telenet gesproken, neen, ook zij kunnen daar niets aan doen, ja, dat is dikke zeik, neen, ik heb niet op pornosites gezeten, ergo stop met mij uit te schelden en hoop dat het u nooit overkomt. Want dan zal ik eens beginnen roepen. En tot nader orde zijn mijn decibels nog altijd luider dan de rest van de bevolking.
Over New York, wederom:
geluk, gelukkiger, gelukkigst. Ja, daar zijn zelfs foto's van.
Over Stromae in New York:
Heel, heel veel respect. Als elke BV zo weinig ego had als die man, was Dag Allemaal binnen de korste keren failliet.
Over de Kardashian-clan:
neen, zij zijn nog steeds geen stijliconen. Ik val in herhaling: money don't buy you class.
Over mijn gezondheidstest bij de SPORTS mannen van het UZA:
een lichaam van 29jaar, een vetpercentage van 21% en een teveel aan 'mentale luiheid'.
Over de schoolreunie, na 20 jaar afsuderen:
het fenomeen 'mentale luiheid' was toen, in 1995, ook al prominent aanwezig.
Over Parijs, en de Thalys die staakte, en mijn boys daar:
ik geraak overal. With a little help from my friends.
Over het verassingsfeestje dat den Debiel en ik kregen van het Mamaatje en DC:
polonaise, zweterig lijven, lachende gezichten en vooral veel surprise.
Over de dansmoves op datzelfde feestje:
bam, bam, bam, en bam. Eat that TML.
Over Project K en de olifanten bij Koen Wauters:
dank je wel om dit aan een groot publiek te vertellen, Grote Meneer.
Over K3 zoek K3:
hoogtepunt van de week, met een nieuwe favoriet lied, dat ik dan ook te pas en te onpas lig te kwelen, tot grote ergernis van velen. ('en m'n hart zal nooit meer stuurloos zijn' waar ha-len ze het toch?)
Over Adele:
sprakeloos.
Over het Bal van ene Burgemeester:
of hoe een goei feestje nooit te voorspellen is.
Over mijn Johnycar die ik (een beetje) in de prak reed:
Omnium bleek ineens mijn lievelingswoord.
Over d'Ardennen:
mijn innerlijke Marina was dolgelukkig. Oh, ja, en wat een geweldig goede en loeistrakke film.
Over Het Huis met Marieke en Zenn:
laten we allemaal efkes, heel efkes, onze eigen micro-luxe-shit inslikken. Grote Mevrouw doesn't even begin to cover it.
Over de herfst:
de geuren, de kleuren, de juiste temperaturen, en vooral de lege straten voor Lily en mij.
Over de discussies, die men nog steeds met mij wil voeren over mijn gezonde levensstijl:
fyi, ik loop halve marathons, als ik al aan iets een tekort zou hebben, is het aan vet. Ha.
Over Lily:
veel liefde en lachen.
Over het schrappen van mensen uit mijn leven:
omdat congruentie en walk the talk voor mij belangrijker zijn dan alle andere shitload.
Over den Debiel en zijn derde (and we're counting) Ironman:
duidelijk een heel groot gebrek aan mentale luiheid, for sure.
Over de Pussy:
hij weet zelf heel goed waarom.
Over amigos y amigas:
BFF's allerhande.
Over mucho más:
maar niet alles moet ik aan uw neuseke hangen, toch?

FORWARD

Over London:
aftellen, zoals elk jaar
Over kidsweekend:
God, Godin, de Johnycar en lot's of fun, nog 9 keer slapen.
Over de afscheidstournee van K3:
het spreekt voor zich dat de Godin en ik daar bij zullen zijn.
Over Amsterdam:
met toppers in het kwadraat.
Over 2016:
looking forward
Over Spectre:
hij is terug. Mijn. Uberman. Is. Terug.
Over mucho más:
maar niet alles moet ik aan uw neuseke hangen, toch?

PAUSE

Oktober, Oostduinkerke, Lily en ik.
Met veel boeken.
Veel inzichten.
Muchas palabras españolas.
Veel recepten, gekook en gebak (Caroline's Cookies, zegt het u iets?)
Veel herfstlucht.
Veel gewandel.
Veel rust.
En deze ook.
Wie weet is 2016 ook wel het jaar dat ik terugkeer, to finish the unfinished business?

''Life runs fast, but we run faster.''

Cheers,
C.

(Ab) Fab(ulous) Bad(ass)

'Dit gaat wel behoorlijk wat pijn doen' zei de man met enige trots.
Alsof hij mij er persoonlijk verantwoordelijk voor wilde stellen.
De blik die ik hem hierna toewierp, probeerde ik nog een neutraal aura mee te geven.
Wat mij niet lukte. Wat had u nu gedacht.
Er zijn al vele woorden met mij geassocieerd.
'Neutraal' hoort daar niet bij.

'U zal wel zien, mevrouw, ik zal eens kort demonstreren'.
....
'En wat zegt dat? Pijnlijk, niet?', het brilletje wat hoger op zijn neus duwend, een monkellach op zijn gezicht.
'Bwa, valt goed mee' antwoordde ik hem, een geeuw onderdrukkend.
'Ok, dan doe ik ineens het volledige stuk'.
Zijn trots had plaats gemaakt voor arrogantie.
'Doe maar' sprak ik en dacht erbij 'JE-SUS, gast, ge weet echt niet wie er hier tegenover u zit'.
....
'Amai, mevrouw, u bent echt wel een dappere.'
'Deeeuuuuuh' gilde mijn ego in stilte.
'Dat weet ik al wel langer, meneer', sprak ik daarentegen vriendelijk.

Zalfke erop en de zaak was geklonken.
Nog geen 10 minuten en paar ettelijke euro's later stond zat ik terug in mijn Larocca op wielen.
Wetende dat deze scene zich nog een paar keer zou afspelen.
Want dat is nu eenmaal de prijs die een mens betaald, als 'ge niet bezint voor ge begint'.

Ha, over de spanning erin houden gesproken.
Misschien toch die thriller-carriere overwegen?
Het Mamaatje is nu volledig aan het flippen, niet wetende wat haar dochter weer heeft uitgespookt.
'Roestig, roestig', zou Waldek zeggen.
Alé, vooruit dan maar:
Ik ben begonnen met het weglaseren van een tattoo.
'Mijn jeugdzonde' zoals ik ze noem.
Wat eigenlijk op niets slaagt, want die vlinder op mijn voet, is zeker nog geen 10 jaar oud.
'Jeugd' was toen al lang niet meer aan de orde.

In ieder geval het beestje zal hopelijk binnen een paar jaar gaan vliegen zijn.
Want, maak u geen illusies, beste lezer, een tattoo weg laten halen, is een werk van lange adem.
En van lichtflitsen.
En van arrogante dokters.
En van hoge pijn.
'Oe? Dadeetogenezeer, blondie?'

Voor mij niet, neen. Maar ik weet ondertussen na vele jaren dat ik niet de gemiddelde mens ben.
'Mediocer' is ook weer een woord dat niet makkelijk aan mij gelinkt wordt.
En dus ook niet als het over pijn gaat.
Mensen denken altijd dat ik op rozenblaadjes geboren ben, gehuld in een gouden pamper.
Wel, think again.
Heel veel liefde, zeker wel.
En nooit iets te kort gekomen, dat ook.
Maar ik heb daar ondertussen al een schone rekening voor betaald.
Heel El Familia, trouwens.
Als kind heb ik meer volledige narcoses ondergaan dan de doorsnee mens in heel zijn leven.
De pediatrie van Augustinus had mij een abonnenement kunnen geven.
Er zijn sondes door mijn neus geboord, spuiten gezet en in mij gesneden, dat het geen naam heft.
Als 13jarige is er ruggenmerg geprikt.
Hiervoor werden mijn ouders vriendelijk verzocht de ruimte te verlaten.
Met reden. Niemand wilt zijn kind namelijk zo'n pijn zien lijden.
Jaren daarna verbrandde ik mijn arm tot in de 3e graad tijdens een horecashift.
Pas 10 uur later ben ik ermee naar het ziekenhuis gereden.
Waar de gehele Spoed mij als een attraktie kwam bekijken.
Zo'n grote brandblaar had blijkbaar nog nooit iemand gezien.
De volgende dag stond ik terug te werken.
Just saying.

Ik ben badass en taai. Dat weet iedereen ondertussen.
Niet omdat ik zo geboren ben.
Maar omdat het van de moetes was.
Daarom sta ik altijd terug op en ga ik verder.
Er is gewoon geen andere optie.
Met een hoge pijngrens, een eindeloze weerbaarheid en een flamboyante persoonlijkheid.

Ik ben dus amper onder de indruk van andermans 'ogotogeireogarme' verhalen.
Bevallingsrelazen vol onoverkomelijke barenspijnen aanhoor ik zonder enthousiasme.
En waarschuw mij al zeker niet voor een prul laserdingske.

Tattoo-people, ik herhaal: bezint eer ge begint.
Wat niet wil zeggen dat ik daarom per definitie verstandiger ben geworden.
Maar kom, er is een te kort aan onintelligente mensen, dus ik bied mij graag vrijwillig aan.

Want ik heb nog wel een paar ideetjes om te laten 'inken'.
Naast de vele littekens, maakt dat mij nog unieker.
Ik ben tegenwoordig namelijk heel content met den body en alles erop, eraan, er rond en er in.
Niet enkel omdat het 7 kilo minder omvat dan een half jaar geleden.
Niet enkel omdat het gespierd is en fit, en mij meer energie geeft dan ooit.
Niet enkel omdat het er jonger uitziet hou ouder ik word.
Niet enkel omdat het de ene grap na de andere uitspuwt.
Niet enkel omdat het gezond is en sterk.
Niet enkel omdat het dagelijks bulderlachen produceert.
Niet enkel omdat het vrolijk en blij elke dag opstaat.
Maar omdat het door een paar kanjers graag wordt gezien.
In de eerste plaats door mezelf.
Badass als ik ben.
Dat beetje 'smart' pak ik er dan wel bij, samen met de knipoog, die ik nu maak.

(oh yeah, they're coming - nu al een hoogtepunt van 2016)
(over 'don't take yourself too serious gesproken')

Cheers,
C.

PS: zoals u ziet verontschuldig ik mij al lang niet meer voor mijn lange afwezigheid.
Ge moogt begot blij zijn dat ik af en toe nog eens aan jullie denk.
Patsy kon het niet beter gezegd hebben (nr14).

Compassion

Tegenwoordig heb ik dagdagelijks een afspraak met mijn virtuele besties:
Deepak & Oprah.
Deze 2 houden mij sinds de Sweet Caroline Day  aan de 'non-praat'.
Op mijn mat, u kent deze nog wel.
Zoiets komt mezelf en mijn medemens altijd ten goede.
Weliswaar loop ik een paar daagjes achter.
Omdat ik soms gewoon niet thuis kom, of toch niet op tijd.
U weet wel: werken, Apérolleke hier, tetterke daar, enzovoort, enzoverder.
Natuurlijk was daar ook Het Land van Morgen.
Dat ik ein-de-lijk op mijn palmares heb geschreven.

*
En ja, alles wat ze u daarover op 'den televies' laten zien, is waar.
Het is er daar zo over, als ne mens er maar over kan gaan.
'Maddness' doesn't even begin to cover it.
Ik ben al een vree gelukkig kind, maar daar was ik een vree overgelukkig kind.
Dat wordt niet meer gemist. Nooit. Jamais. Neva. Von meinen ganser leben nicht.
*
Maar kom, terug naar mijn meditatie-vrienden.
Met elke dag een nieuw thema, en zo kwam daar de achillespees der achillespezen:
Compassion.
Empathie is mij niet vreemd, integendeel.
Ze is alleen nogal dik bezaaid op 1 plaats, en al wat minder elders.
Yes, bloglezers, het is zover - en ge moet toegeven, het is lang geleden - this one is for the animals.

Want, lezers, het zijn moeilijke tijden voor de grote menselijke dierenharten.
Juist nu de vegans niet meer unaniem worden uitgelachen.
Althans toch niet in de vooruitstrevende delen van deze aardkloot. (wij horen daar natuurlijk niet bij)
Vegans zijn hip, trendy, very sustainable en all over the place.
Maar in weken zoals deze, vraag ik mij af of het ook allemaal één zak uithaalt.
Because, my heart broke, several times.

Blijkbaar denkt men omdat ik zo vree gelukkig rondhuppel, dat 'onwetendheid' ineens meedartelt.
'Heb je het gelezen, Caroline?' 'Amai, Caroline, ik heb weer iets verschrikkelijk gezien'.
Alle gruwel richting Blondie, por favor, moet er gedacht worden.
Bij deze dus, For Your Information:
IK. WEET. HET. ALLEMAAL.
Ik weet van de walvissen in Faroe.
Van de beren in China
Van de honden, overal.
Van de krokodillen in Mexico.
Van de olifanten in Thailand.
Van de dolfijnen in Japan.
Van de levende speelgoedkuikentjes.
Van de beagels in hartlabo's.
Van de cocaïne-apen.
Van de stikkende reuzeschildpadden.
Van de neushoorn, waar we er volgend jaar geen meer van over zullen hebben.
Van de bom-vossen.
Van de meeste gruwelijke dierenmishandelingen ben ik op de hoogte.
Ik weet dus ook van Cecil.
Die met pijl en boog werd neergeschoten door een lul, met zelf een heel kleine lul.
Nu, om het niet sexistisch te maken: kutwijven, met een te kleine 'hooha', bestaan ook.
(Alsof haar plastieke borsten nog niet 'in your face' genoeg zijn)

Stop dus met mij de verhalen te vertellen, sturen, of whatever.
Stuiter flink verder in al uw verontwaardigdheid, lieve mensen, please do.
Post whatever, roep, schreeuw, teken petities, echt, laat u vooral gaan.
Heel fijn, heel empathisch, heel melevend.
Heel veel compassion.
Maar, wake up and smell the fokking coffee, alstublieft.
Dat fluoroze bumbaworstje dat tussen uw kleine zijn boterham zit, is kalfsvlees.
De kleine baby van een koe, bij haar moeder weggehaald, toen ze haar oogjes nog niet kon openen.
Daarna in een kist gestopt, waar ze in moet blijven zitten en genetisch gemanipuleerd graan fretten.
Zonder te bewegen weliswaar.
En dat een paar maanden lang. Niks blauwe lucht, niks groen gras, niks mama koe.
Schoon leven.
Om daarna in een vrachtwachen geschept te worden en af te voeren naar het slachthuis.
Waar ze in al haar baby-angsten een horor-dood sterft.
De melk die uw kleine bij die bumba-boterham drinkt, komt van mama koe, die ondertussen al terug geïnsemineerd is, om zo snel mogelijk weer te kalveren.
Die melk was voor het kalf in uw kleine zijn bumbaworst bestemd.
Ik geef het maar efkes mee.

Verontwaardiging helpt niets, geen klote.
Ik weet dat al lang en ik ben gestopt met mij te draaien in de dieren-miserie.
Want als ik dat wel zou doen, had ik al lang, iemand op z'n gezicht geslagen.
Maar niemand is daarmee geholpen, en zeker Cecil, mama koe of een eender welk weerloos dier niet.
Doe iets, onderneem actie, stop met vanuit uw zetel verontwaardigd rond te kelen.
'Be the change you want to see.
Ja, ik durf hier efkes Gandhi in jullie gezicht quoteren.
Ook al doe ik al veel, voor mij geldt dat evenzeer.
Eerder richting minder bezaaid gebied, weliswaar.
Want die Compassion zou ook naar de kleine lullen en 'hoohas' moeten getoond kunnen worden.
Ik wéét wel dat mijn virtuele besties dat bedoelen.
Maar dat is een brug te ver, voor mij.
En ik zal ook niet pretenderen dat het niet zo is.

Vanaf nu excuseer ik mij dan ook niet meer voor mijn vegan handelen.
Gedaan met 'ja maar, ge moet voor mij niets speciaals doen hoor, ik vind altijd wel iets'.
Gedaan met 'laat uw steakske smaken hé'.
Gedaan met 'neejeneejeneeje, ik wil niet de moeilijke zijn'.
Hell no, ik ben trots op waar ik voor sta.

Dit weekend heb ik vegan gekookt voor El Familia. Driegangen.
Vers, gezond, zonder boecht, zonder vleesvervangers, zonder suiker, maar clean en superlekker.
Is dat efkes in goede aarde gevallen.
Met complimenten van Den Debiel, en die mens kan het weten, als triathlonman.

Het maakt dus toch nog één zak uit, want de grote menselijke dierenharten are changing the world.

Voor Cecil, Lily, elke koe, elke hond, elke muis, en elk ander weerloos dier.

Het zijn moeilijke tijden voor de grote menselijke dierenharten.
My heart broke, several times.
Let's hope Karma gets the bastards.
Geen compassie mee.

Ondertussen blijf ik wel een vree gelukkig kind.
En soms een vree overgelukkig kind.

Cheers,
C.

plus

'Seg, maar genoeg over mij, hoe is het nu met jou?'
Zij en ik zaten op het terras van 'ons restaurant'.
Het was een warme avond, gevuld met glazen vol bubbels en woorden vol liefde.
U moet weten: zij en ik gaan al even mee.
Zij, de BFF van toen ik nog zeer bout en onzeker en wild en vechtend was.
En omdat het universum voor mij wat zeestormen in petto had, zijn er jaren zonder haar gepasseerd.
Maar, mijn levenstrein rijdt al een tijdje gezapig en zonder al te veel bochten verder.
Waarin haar plaats in eerste klasse weer bezet is.
Ook al is er een pauze geweest, het lijkt alsof ze nooit weg is geweest.
Laat ik ze hier de BFF+ noemen.
Omdat ze dat is, een enorme plus.

Zij was het, die deze vraag stelde.
Met de oprechtheid, waar ik zo van hou.
Met de focus op mij gericht.
Geen gsm waar op getokkeld moet worden.
Geen ogen die afdwalen.
Geen gefrul met vanalles en nog wat.
Geen gedachten die elders zitten.
Enkel een vraag, met daarachter een stilte, waaruit alleen maar pure interesse blijkt.
De 'plussen' in mijn leven kunnen dit, maar het is een 'min'derheid
***
In koor graag: 'ooooooh, dat is weer schoon geschreven.'
***
En ik ben altijd extra blij met zo'n uitzonderlijk moment.
Omdat ik weet dat de zeldzaamheid ervan het juist zo fijn maakt.
Omdat ik weet dat velen deze oprechtheid niet kennen.
Omdat ik weet dat deze BFF+ mij in haar hart heeft zitten.

Wat je dan krijgt, is mij, zonder grapjes, zonder opsmuk, zonder wedervraag.
Barefood Caroline, no hidden agendas, no entertainment.
'Met mij gaat het heel goed, schat'.
'Ik ben heel blij met mijn leven, heel blij met de mensen die daar in zitten.'
'Content met mijn sterk, gezond en fit lichaam'.
'Meer zelfs, ik denk dat er weer een plus one bij kan.'

*BAM*
*SHOCKER*

Ik verschoot zelf van mijn woorden.
Maar dat krijg je dan als de energie perfect is.

Sindsdien is er iets veranderd aan mij.
Vraag me niet wat, ik zou het niet weten.
Ik kan alleen zien dat er regelmatig manspersonen in mijn vizier wandelen en tegen mij aanbotsen.
En meer ga ik er ook niet over vertellen.
Meer valt er ook niet te vertellen.
Alleen, begin ik precies te wennen aan de idee van een extra plus.
Wat een enorm grote change of plans is.
Voor mij toch.

Ondertussen doe ik verder mijn ding, omringd met de plussen, die er zijn.
Want het belangrijkste van heel dit verhaal, is niet de mogelijke + in mijn leven.
Maar de BFF+, die zeker niet eventueel is.

A dash of excitement it is.
En dat op de vooravond van mijn 31ste levensjaar.
Por favor met z'n allen overmorgen dan ook:
***
Ja, ik ga dit blijven zeggen tot die mens effectief aan mijn deur heeft gestaan.
Tenzij ge hem te pakken krijgt, dan zwijg ik voorgoed.
U weet dus wat u te doen staat.
***

Cheers,
C

Rabbits

'Ge moet in het NU leven.'
Zo typte ik het in, richting Den Debiel.
Ha, dat had ik toch weer eens goed gsmst, vond ik zelf.
Alé, smssen doet een mens tegenwoordig niet meer, hé.
Dat is een Whatsapp of een Imessage, maar zeker geen sms. Dàt is zo 2010.
Zelfvoldaan zette ik mijn uitgestelde aflevering van The Legacy weer op.
Eindelijk een reeks die Breaking Bad en House of Cards een beetje doet vergeten.
Scandinavië boven.

Nog geen 15 seconden later, pakte ik mijn Ipad, beter gekend als de 'teblet'.
Anno 2015 doe je namelijk 49 dingen tegelijkertijd.
Alleen tv kijken is niet meer aan de orde.
Jesus, dat zou pas saai zijn EN een tijdsverspilling.
Hallo Tokio, ik dacht het niet.
Dus, scrollde ik lustig mijn Instagramfeed door.
Ah ja, en misschien toch ook even checken of er geen nieuwe salopetten op Zalando binnen waren.
Mmm, ja, en die pumps zouden daar wel goed bij passen.
Foooook, zo'n maxiskirt is ook wel graaf.
Effe checken of de sale al begonnen is bij Asos.
Och, en kijk, een nieuw vegan gerecht op mijn Blogloving.
Misschien kan ik dat eens klaar maken.
Morgen ofzo.
Alhoewel, neen, morgen had ik iets anders in gedachten.
Zou het morgen gaan regenen?
Ineens kijken wat het weer hier gaat worden.
Kwestie van mentaal voorbereid te zijn op een loopsessie in windkracht beaufort 5.
Zal eens op de Maps kijken welk parcours ik ga lopen dan.
Verandering van spijs doet eten, zeker als ge aan zee zijt.
's Middags ga ik dan het strand op met Lily, kan ze goed lopen.
Zal het filmke eens mailen naar DC en het Mamaatje.
Och, hier staat iets over een dierensite vol natuurlijke producten.
That has my name written al over it.
Zou dat boek van Amy trouwens al terug binnen zijn?
Zal via mijn bankapp eens kijken of die visarekening er al af is.
Seg, en hier, welke aandachts*piep* heeft weer wat bevestiging nodig op Fakebook?
Wow, maar dàt is een leuke tattoo.
Ideetje voor de volgende?
Om in Amsterdam te laten zetten, gepland in het najaar.
Wat zou de Thalys kosten?
Kijk, wat een leuke tent in NY, direct in mijn showtelefoon steken, voor binnen 3 maanden.
Waar zou er daar trouwens een bikram yoga zijn.
Den body moet onderhouden blijven.
Naar het schijnt zou paaldansen ook zoiets goed zijn voor de strakke spieren.
Zal ik en passant op de Google gooien, nu ik hier toch ben.
Voor in september, misschien?
Spaans ga ik ook beginnen doen, al nieuwe data online?
Ga ik kunnen gebruiken in Ibiza, ziet er toch de max uit.
Misschien dan toch die reistas bestellen?
Kan wel eens van pas komen, en is toch een pak fancier rondtoeren
Got, en dat hoge Noorden, wil ik toch ook wel dringend eens bezoeken.
Scandinavië.
Daar waar de The Legacy gefilmd wordt.
Topreeks echt.

Och ja, daar was ik naar aan het kijken.
Ongeveer 40 minuten geleden.
Toen ik net Den Debiel had gewhatsapped.
Met:
Ge. Moet. In. Het. NU. Leven.

Gelukkig beginnen zij binnenkort terug.
(En nog wel op nen hele schonen dag)

Cheers,
C.

Lucky number

Ja, ja, ja, ik weet het.
Zoals DC zou zeggen: too much, too little, too late.

*en jawel, meerdere malen is deze uitspraak naar mij toe gericht.
Lang geleden natuurlijk, toen de beesten nog spraken (en rustig in open lucht mochten staan) en prikkeldraad nog bestond en niet zo'n kutelektrische omheining en ge de BRT top 30 op zaterdagmiddag tussen 12 en 2 kon opnemen op cassettebandjes met de knoppen PLAY-REC-PAUZE tegelijk ingedrukt (en de presentator maar bleef doorkwekken terwijl zij al aan het zingen was) en een sponsen broekske mij nog goed afging en mijn haar nog echt blond was en de VTM nog de sound mix show bracht en de vaste telefoonlijn perfect marcheerde om af te spreken en foto's nog moesten ontwikkeld worden in een winkel (en er geen selfies, filters, duckfaces en andere narcistische woorden nodig waren) en Biloba (de stiefzus van Lily) gewoon nog leefde en ik het behoorlijk kon uithangen. (volgens DC en het Mamaatje, weliswaar, ik deel die mening niet. Uiteraard.)*

Swat.
Ik ga mij dus zelfs niet meer excuseren voor mijn 'vertraging' hier, om een understatement van jewelste te gebruiken.
Maar maak u vooral geen zorgen:
Het gaat nog steeds meer dan uitstekend met mij.
Ergo, in een notendop, want ik maak mij geen illusies, de achterstand haal ik morgen niet al gauw in:

- Berlijn was de max. Topstad, kei duurzaam, vegi restaurants met sterren (nu gij Peter Goossens), gezellige buurten, nice shops, heel fijne energie, overdreven veel hipsters (mijn denim salopette met  airmaxen is daar 'common style', in Antwerpen sta ik daarmee in de gazet).
Bovendien hebben ze daar VEGAN SUPERMARKTEN.
Opnieuw: VEGAN SUPERMARKTEN. Juist ja, met ALLEEN MAAR VEGAN PRODCUTEN.
En dat is daar dus KEIDRUK, omdat den Berlijnse 'Deuts' 6252 stappen voor is op ons.
* 'Verhuis dan hé, du Sau' hoor ik mijn grootste fans al roepen.
Naaa, nu nog niet, maar wie weet, ooit, als ge het heel lief vraagt.*
- de feestjes daarna waren ook de max. Dansen, dansen, dansen.
- de lachbuien zijn nog steeds even talrijk.
- de agendadrukte blijft aanhouden
- de verloren kilo's blijven eraf
*iedereen die dus hoopte, dat ik binnen de korste keren terug een heel nieuwe garderobe zou moeten aanschaffen: Eat. That. Shit. (en doe er nog een pak koekske bij anders)*

- last but not least, want het heeft er efkes om gespannen, maar toch: ik zal er zijn zondag.
* tenzij ik alsnog van de baan wordt gereden door 1 van de talrijke slechte chauffeurs die er op onze rijwegen vrijelijk rondtuft*
My lucky number die dag is:
zevenendertigduizend vijfhondertweeënnegentig.
Alokes, dat kan al tellen hé.
In de laatste wave die start, de kans is dus heel groot dat ik ook als laatste over de meet zal komen.
Maar dat maakt allemaal geen flapperdeflap uit.
Een half jaar geleden kon ik nog geen 20 meter lopen zonder dat er een defebrilator aan te pas moest komen.
Op hoop van zegen, gaat het Rode Kruis zoiets alsnog niet uit hun ambulance moeten halen.
Ik wil maar zeggen, hoe fashionable ze sportoutfits ook proberen maken:
zo'n loopbroekske blijft een zweterige bedoeling.
En die sporbeha is ook niet appetijtelijk, at all.
Bovendien passen mijn schoenen absoluut niet bij de rest van mijn tenue.
Laat het dus niet waar zijn, dat ik daar ineen stuik met nat haar en een bloedrode kop.
En dan moeten ze naar het Mamaatje bellen, en zeggen: 'Madammeke, we hebben uw perspirerende dochter hier liggen. Met non-matching schoenen aan.'
En het Mamaatje maar wenen dan.
Dàt zou pas de grootste catastrofe zijn.

Ik heb er alvast zin in. Wie had dat ooit gedacht.
Miss el luilak van heel België, kijkt uit naar een inspannende activiteit.
The world has gone mad.
In ieder geval, nu al props (jowjowjooooow) voor de grootste held van heel dit spel: Den Debiel.
Oftewel Mister el graafste triatleet.
Qua 'stop the bullshit' en mentale peptalk kan die mens wel tellen.

Bij deze dus: Brussel, laat die 20 000 meter maar komen!

Cheers,
C.

PS: Beste supporters, ik ga jullie zondag niet opmerken, wegens tunnelvisie richting finish.
Toch bedankt voor jullie aanwezigheid. You. Are. The. Best.
*vuistje (jowjowjoooow)*